UMUT-Hasan Göztepe

“Herkesin bir umudu vardır

Bir savaşı, bir kaybedişi   

Bir acısı, bir yalnızlığı

Bir hüznü…  

Çünkü herkesin bir gideni vardır   

İçinden bir türlü uğurlayamadığı.”  

Turgut Uyar

Ne güzel şeydir umut, sıcak ekmek gibi. Bazen fırının dışından bile kokusu çeker sizi. Yemeye başlamadan bile varlığı yeter, doygunluk verir insana. Ve her gün yeniden üretilir, yoğurulur, mayalandırılır ve pişirilir.

Umut hem iyidir, hem de kötü. Huy gibidir. Derler ya ‘ Can çıkmayınca huy çıkmaz.’ Gerçekten de can çıkmayınca umut da çıkmaz. ‘Çıkmadık candan da umut kesilmez.’

Sonsuz bir ufuk çizgisidir umut. Parmağınızın ucu kadar yakın, Kaf Dağı kadar uzak. Yaklaştıkça uzaklaşan, hep ‘Buradayım! Buradayım!’ diye çağıran.

Umut Nazım Hikmet’in, Yaşar Kemal’in, Şükrü Erbaş’ın  kalemidir. Yazarak çizerek insanlığı barışa, adalete, sevgiye özgürlüğe çağırır.

Umut kadındır: Dirençlidir yılmaz; kendini durmadan yeniden yeniden üretir. Ürettikçe çoğalır. Çoğaldıkça dağları, dereleri aşar. Önüne çıkan engelleri yıkar geçer.

Buket Uzuner’in dediği gibi ‘Nesnesi ortada yok iken arzulanan; arzulandıktan sonra da beklenendir umut.’

Devrimden bile güçlü bir duygudur umut. Devrim nesnel ve öznel koşulları olgunlaşmadan gerçekleştirilemez iken umut somut bir veri aramadan bile hep vardır. Yani devrimi bile hem umut ederiz, hem umutla besleyerek ancak var ederiz.

Umut, gökyüzünde bir tek bulut bile yok iken sağanak halinde yağmurun yağacağını düşünmektir. Hatta arkasından gökkuşağını beklemektir.

Umut kara kışın ortasında baharı düşlemektir. Çünkü diyor ya şair Ali İhsan Yalçın

“Kahırlanma gökyüzünün kararıp kaldığına 

İnan gelecek günlerin güzel ve aydınlık olduğuna

Umutsuzluğa düşme sakın

Bakarsın bir yağmur başlar ansızın 

Boşaltır bulutları

Bakarsın hiç belli olmaz

Tomurcuğunu patlatır

Kocaman bir çiçek

Doğar mor dağların ardından güneş”

                                                                                                                                                     23.08.2020