‘’DEĞMEN BENİM GAMLI YASLI GÖNLÜME
BEN BİR SELVİ BOYLU YARDAN AYRILDIM.’’
Nusret Gürgöz
‘’Kum saati
ağlıyor
Anın kederine
Tarih uçuyor
rüzgârın önünde
Geçmiş hiç geçmiyor
Alın çizgimde yürüyor
Gözümü yumunca yıllar
içimin gözünde
…’’
Neşe Yaşın ( Kırık Zaman)
Günlerce söyledim durdum:
‘’Değmen benim gamlı yaslı gönlüme
Ben bir selvi boylu yardan ayrıldım.’’
Selvi boylu yârdan ayrılmıştım. Yaklaşık kırk yıl geç(miş)ti işte aradan. Hatırla! Hepimiz yoksulduk. Hepimiz, nerdeyse her gün, aynı giysileri giyiyorduk. Unuttun mu?
O da her gün, şekli, desenleri, kollarının eline taşan uzunluğu… bugün dahi gözümün önünde olan lacivert kazağını giyerdi. Kazak lacivert olmasına lacivertti de tam göğüs kısmına denk gelen bölümde, altında ve üstünde, kıvrım kıvrım çizgiler bulunan şerit içinde çeşitli geometrik şekillerin olduğu desenler vardı. Nerde, ne zaman, o desenli kazaktan giyen birini görsem yüreğim yerinden fırlar, aklım başka diyarlara göçer(di).
Günlerce söyledim durdum:
‘’ Evvel bağban idim, dostun bağında
Talan vurdu, ayva nardan ayrıldım’’
Talan vurmuştu. Ayvadan, nardan, kurttan kuştan, börtü böcekten, kuşlardan, gökyüzünden, ırmaklardan, çaylardan, derelerden, payamlardan, payam çiçeklerinden, gelinciklerden, nevruzlardan, süsenlerden, akasyadan, akasya çiçeğinden, kavaklardan, kitaplardan, demli çaylardan, çay bahçelerinden, çay bahçesi şarkılarından… ayrılmıştım.
Umarsızdım, çay bahçesi şarkılarına sığınmıştım.
Yaklaşık kırk yıl sonra, uçağa binerken gördüm o kazağı. Sana benzeyen, dünya güzeli bir kızdı kazağı giyen. Saçları da senin saçların gibi simsiyahtı ve omzuna dökülmüştü. Boy desen sen bos desen sen…
Salgın nedeniyle kullandığı, maske bile güzelliğinin görünmesine engel değildi. Durur muyum? Çarçabuk okuttum görevliye biletimi. Koştum, yetiştim ardından. O farkında değildi ama biz kırk yıllık dost gibi yan yana yürüdük.
Sanki kırk yıl öncesinden çıkıp gelmiştin.
Sanki bir sabah seni evden alıp götürmemişlerdi.
Sanki annen ardın sıra ‘sabim, sabim’ diye hiç ağlamamıştı.
Sanki hiç Filistin askısına alınmamıştın.
Sanki elektrik vermemişlerdi her yerinden.
Sanki tazyikli suya tutmamışlardı.
Sanki saçlarını yolmamışlardı.
Sanki falakaya yatırmamışlardı.
Sanki teca…
Yazamadım işte.
Diyemedim işte.
Günlerce söyledim durdum:
‘’Garip kaldım şimdi gurbet ellerde
Ben gönlümü çalan yârdan ayrıldım’’
Yol kısaydı. Zaman dardı. Uçağın kapısına geldik. Önce o bindi uçağa. Sonra ben bindim. Yerine oturdu. Yanından geçerken: ‘’ İyi uçuşlar’’ dedim. Güldü, başıyla yanıt verdi dileğime.
Yol boyunca kazağa takılıp kaldı gözlerim.
‘’ Belleği harekete geçiren her şey canlıdır ve bugündedir. O ‘her şey’ hatırayı, hatıra hafızayı uyarır ve geçmişi getirip burnumuzun ucuna koyar. Demek ki geçmiş artık şimdidir. Saatin tik takları yalpalar, ileri – geri gider durur. Vakit, tarihimize yeni yeni notlar koyarak, şerhler düşerek geçmeye başlar. İşte o anlarda eşyalar gözlerini üzerimize diker ve seyirciyle seyirlik olanın altındaki zemin de dingildemeye başlar.’’ der ya Figen Şakacı ‘Ben hangi kutunun içinde gizlidir?’ öyküsünde.
İşte öyle…
Günlerce söyledim durdum:
‘’Çok ağladım Mecnun gibi çöllerde
Ferhat gibi şirin yârdan ayrıldım’’
Ocak / Şubat -2021
Antalya
Nusret Gürgöz, 1962 Elazığ doğumlu. 1984’te Dicle Üniversitesi – Eğitim Fakültesi Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü’nü; 1997’de İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi’ni bitirdi. Bir süre öğretmenlik yaptı. Bu aralar avukatlık yapıyor. 2009 – 2016 arasında Çağdaş Hukukçular Derneği Antalya Şubesi Başkanlığı yaptı. 1990’dan bu yana şiir ve deneme ağırlıklı olmak üzere ürünleri sanat – edebiyat ve meslek dergileri ile internet sitelerinde yayımlanıyor. Düşbilgisi ( Çocuklar için şiirler – Kora yayın / 1998), Ağıdım Kuşlara Kalır ( Şiirler – Kora Yayın / 1999), En Hakiki Hayat Hikâyeleri ( Deneme / Anlatı, Berfîn Yayınları – 2004), Okuntu ( Şiirler – Kora Yayın / 2006) adlı yapıtları var. Antalya’da yaşıyor. Yazıyor.
Kaleminize yüreğinize sağlık,